Vroeger waren ongeveer 40% van de Maine coons met Polydactylie. In de Amerikaanse volksverhalen werd gezegd dat deze katten wilde jagers waren en dat ze hun overgrote voeten daar bij gebruikt om levende vis uit de rivieren te vangen.

Onderzoeken aan katten met polydactylie tussen de 40er en 70er jaren wezen uit dat het begin deze eigenschap bij katten waarschijnlijk zijn voorgekomen door de uit Engeland meegebrachte katten door Puriteinen naar de Boston omgeving.

Toen onderzoekers de Poly katten telden stelde zij vast dat er in de omgeving van Boston een grotere populatie was dan in New york city of chicago. Natuuronderzoekers vermoeden dat de directe nakomelingen van deze katten aan boord van handelsschepen leefde en zo hun weg vonden naar Halifax, Yarmouth, Minneapolis en Nova scotia. Deze regio's hebben betrekkelijk meer teenige katten populaties. In Europa zijn er bijna geen polydactylie katten meer omdat in de vorige eeuw elke kat die anders was op grond van bijgeloof (hekserij) dood werden gemaakt. 

In het origineel van de fokstandaard stond het volgende voorstel voor Maine Coon poten: "Ze kunnen extra tenen aan elke en alle benen hebben". De beschrijving " Aan elke en alle benen " werd later verandert, dat werd nu " 5 tenen voor en 4 achter". Na de mening van de Poly liefhebbers werd dit niet gedaan voor de gezondheid maar door een verenigings besluit. Het was duur om meerdere katten op een show te laten zien, zonder het nut van het behalen van de CAC status.

De liefhebber accepteerde het en de Maine coon breeders and fanciers association (MCBFA) stemde voor, om het op de gewone poten te houden. De Poly clausule werd uit de standaard gehaald. Vele dachten dat het gebeurde omdat het een ernstige misvorming was. Voor de volgende 30 jaar was er een ongeschreven wet bij de MCBFA, dat de Poly niet bestond.

Poly's konden voor de fok genomen worden, maar alle poly-kittens moesten als liefhebber dieren verkocht worden. Deze kittens moesten stil en stiekem verkocht worden en geplaatst worden bij liefhebbers. Er werd in Marilis Hornidge's boek " That yankee cat, the Maine Coon" ( Harpswell Press, 1981) geschreven dat het aantal tenen aan de poten nog steeds hevig werd besproken.

Poly's kunnen in verschillende kattenstamboeken in Amerika worden geregistreerd, ze worden niet uitgesloten bij de Cat Fanciers association (CFA), The International Cat Association (TICA), American Cat Fanciers Association (ACFA) en Cat fanciers federation (CFF). Maar de werkelijkheid is dat die registratie van een Maine Coon niet zegt of het een Poly is of niet. Het wordt traditioneel gedaan, maar het is geen voorschrift, een "P" op een willekeurige plaats te zetten in de naam, Zodat je weet dat het een Poly is.

Poly's kunnen geen kampioen status krijgen, omdat voorlopig de extra tenen nog worden gezien als een afwijking van de standaard. Omdat het gen van Polydactylie een dominant gen is, is het mogelijk om het uit een lijn te fokken. Je moet dus ook minstens één ouderdier hebben die Poly is om Poly-kittens te krijgen. Dit dominante gen wordt ongeveer met 40% tot 50% doorgegeven. 

Volgens Dr. Montgomery (botten en gewrichten specialist, Auburn hoge school voor diergeneeskunde)
wisten in het verleden veel houders niet dat ze een Poly kat hadden.
Dit kan men verklaren waarom sommige fokkers over een Poly- kitten praten waarvan de ouders geen Poly-katten zijn. Deze katten hebben dan een kleine bijna niet waarneembare teen die wordt verder geven van generatie op generatie. De Poly gen is geen recessieve eigenschap dus moet hij toch in een bepaalde vorm daar zijn, als er Poly-kittens worden geboren.

Het werd bij een Poly fokker gezien dat de kittens die geen Poly waren van een Poly ouder schijnbaar zwaardere botten hadden als kitten van een nest waar geen poly ouder was. De sterkere botten zijn het best waarneembaar in de voorpoten en de borst. Sommige fokkers zeggen, dat die extra tenen groter en breder zijn dan de extra duimen. Deze bezonderheid is vererfbaar als een autosomale (Niet geslacht bepalend chromosoom) eigenschap , de waarschijnlijk hierbij komende verandering van de overmatige uitgroei .

Het komt het meeste voor bij de voorpoten gewoonlijk zie je daar 5 tenen in verbinding met de duim. Volgens de Cornell universiteit voor diergeneeskunde, Cat Watch (1998), hebben katten die meer teenig zijn het dominante gen Pd (standaardaantal voor tenen is Pd). 

Dit betekent , dat een kat, die alleen een kopie heeft van dit gen, een ouderdeel nodig heeft die deze eigenschap heeft. Het enige probleem is, wanneer de nagel niet wordt geknipt kan er een teneninfectie optreden of een steeds weer terugkerende traumatische wond.

Die teennagels neigen er toe zo lang te groeien zodat ze in de voetkussens groeien.

Vele dierartsen geloven niet dat Polydactylie een misvorming is. Het is als een Anomalie te zien, en Anomalie is te zien als " afwijking van de regel of normale vorm" ( Funk & Wagnalls Standaard college lexikon, 1973) Het is niet zeker, waarom deze variant niet bij de showstatus wordt toegelaten, als je weet dat er andere rassen worden toegelaten met dodelijke karakteristieke. Volgens het boek " The book of the cat ( Wright, Walters, 1980) vererven de Manx, de scottisch fold en de Japanse Bobtail genetische defecten.

De genen van de Manx en de Japanse Bobtail kunnen kittens produceren met defecten onder in de ruggengraat. Kittens kunnen geboren worden met een open rug dus kreupel. Katten met oren die gevouwen zijn zoals bij de Scottisch fold kunnen defecten hebben aan de poten daardoor kunnen ze dan slecht lopen. Volgens Cole ( 996) zijn genen die voordeel bieden meestal dominant en de genen die nadeel bieden zijn meestal recessieve.

Voor de aanschaf van een Poly Maine Coon moet men zich momenteel op een wachtlijst laten zetten. Er zijn wereldwijd maar een klein aantal fokkers die wel groeiende zijn. Soms moet je ook meer betalen voor een Poly. Deze Poly maine Coon is het zelfde als een Maine coon met een smalle voet, uitgezonderd van het aantal tenen.

Men ziet de Poly's in dezelfde kleuren en tekeningen als elke andere Maine Coon.